نام آن کبوتر سفید
هنوز یادت هست
سالهاست که در ذهن کودکان
نقش مغشوشی
از آن مانده است
و آدم مذلت ماست
کا گناهی هنوز در سینه مان
سنگینی می کند.
هبوط یک فرشته
که سالها دور اتفاق افتاد
دیگر یاد هیچ کس نیست
« و مرگ از پنجره های شب آلود
و از درون درختان سیاه
به ما می نگرد. »
و کبوتر سفید
یادت هست
تاریخ هنوز
مدح می گوید
و اساطیر زمین
مرده اند
کودکان می روند
تا اعدام کسی را ببینند
که چشم مهربانی را تجربه نکرده است
« و مرگ از پنجره های شب آلود
و از درون درختان سیاه
به ما می نگرد. »
چه عجب!
شعری بلند از هاکوییست ایرانی!
جایی خوانده بودم که :: شعر مرگ کل حیات ما را مى سازد. حیات در واقعیت از یک تامل بلند در باب مرگ نشأت مى گیرد. مرگ و حیات دو روى یک جریانند در این میان خیالات نیز جاى خود را دارد. خیالات ما را در قالب کلام قرار مى دهند. شعر مرگ همان شعر زندگى است، ما در الگوى مرگ به جست و جوى حیات برمى خیزیم :: ولی، من طور دیگری فکر می کنم. به چیز دیگری معتقدم ...